Η πορεία του Ιμπραήμ Αλ Χουσεΐν έως τώρα, θα μπορούσε κάλλιστα να θυμίζει βιβλίο ή ταινία για το πραγματικό θάρρος, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.

Ο Ιμπραήμ, από μικρός ασχολούνταν με τη κολύμβηση στη Συρία, είχε αξιοθαύμαστο ταλέντο και ήταν εξαιρετικά υποσχόμενος αθλητής. Παρόλα αυτά, ήρθε από τη Σάμο στην Αθήνα σε καροτσάκι γιατί δε μπορούσε να περπατήσει. Στο πόλεμο ακρωτηριάστηκε το δεξί του πόδι, και το αριστερό του πόδι σχεδόν καταστράφηκε. Αυτός ο τραυματισμός που του άλλαξε τη ζωή, έγινε εις γνώση του και με τη θέλησή του. Ευρισκόμενος στο μέτωπο, ενώ έπεφταν πυρά και ακούγονταν εκρήξεις, άκουσε τη φωνή του φίλου του να τον φωνάζει σε “βοήθεια”. Είχε χτυπηθεί από ελεύθερο σκοπευτή. Γνωρίζοντας ότι μπορεί να τραυματιζόταν θανάσιμα στη προσπάθειά του να τον σώσει, επέλεξε να πάει να τον βοηθήσει, χάνοντας το πόδι του, αφού δίπλα του έσκασε βόμβα. Για εκείνον ήταν μονόδρομος αυτή η απόφαση, γιατί η φωνή του φίλου του δε θα έσβηνε ποτέ από το μυαλό του.

     

Σύντομα βρέθηκε στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, άστεγος, χωρίς φαγητό, και με καμία προοπτική. Συνταρακτικό είναι πως, προκειμένου να μη ζητάει ελεημοσύνη, προτιμούσε να τρώει τις πρασινάδες από το έδαφος. Σε αυτό το σημείο έμελλε η μοίρα του να αλλάξει. Ένας συμπατριώτης του ήξερε τον Βαγγέλη Καρέλλη, πρώην αθλητή κωπηλασίας της Εθνικής Ομάδας, που έχει το ίδιο πρόβλημα με εκείνον. Ο τελευταίος τον σύστησε σε έναν ειδικό που κατασκευάζει τεχνητά μέλη, τον κο Άγγελο Χρονόπουλο. Ο κος Χρονόπουλος άφησε όλους τους πελάτες του, και του είπε ότι θα του φτιάξει το προσθετικό πόδι δωρεάν. Το προσθετικό μέλος του ήταν, αξίας 9.000€. Ο Ιμπραήμ δε σταματά να μιλάει για το κο Χρονόπουλο, τον ευεργέτη του αυτό, ο οποίος τον έκανε να αγαπήσει την Ελλάδα σαν πραγματική πατρίδα. Γιατί του στάθηκε σαν να ήταν άνθρωπος δικός του, οικογένεια, με ανθρωπιά και συμπόνια αξιοθαύμαστη.

Έχοντας τη δυνατότητα πλέον να δουλέψει, ο Ιμπραήμ δεν έχασε καιρό. Αναζήτησε και βρήκε γρήγορα δουλειά, να καθαρίζει τις τουαλέτες στους σταθμούς. “Οποιαδήποτε δουλειά” αναφέρει, ”είναι καλύτερη από το να ζητιανεύω”. Με αυτό το τρόπο βρήκε ένα σπίτι να νοικιάσει και κατάφερε να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες. Μία από αυτές όμως ήταν πάντα η μεγάλη του αγάπη, χωρίς την οποία δε θα μπορούσε να ζήσει – η κολύμβηση!

Η Διεθνής Αμνηστία επικοινώνησε με το “ΑΛΜΑ”, το Πανελλήνιο Σύλλογο Προσαρμοσμένων Δραστηριοτήτων. Σε συνεργασία με το Αθλητικό Σωματείο “Σύλλογος Προσαρμοσμένων Αθλημάτων “Πρωτοπόροι””, ξεκίνησε προπονήσεις κολύμβησης. Παρόλο τον ακρωτηριασμό του, οι επιδόσεις του ήταν εξαιρετικές! Με υπέρμετρη προσπάθεια και τη βοήθεια των εκπαιδευτών του, σύντομα κατάφερε να πάρει μέρος σε Πανελλήνιους αγώνες κολύμβησης! Το πιο εντυπωσιακό; Έβγαινε πρώτος!

           

Στο βάθρο όμως δεν ανέβηκε ποτέ. Ούτε μετάλλιο πήρε. Διότι δεν έχει ελληνική υπηκοότητα. Οπότε, είχε τις καλύτερες επιδόσεις, ήταν εμφανέστατα ο καλύτερος, και όταν ερχόταν η ώρα της επιβράβευσης και του εορτασμού, εκείνος έκανε στην άκρη ώστε να περάσει ο δεύτερος και ο τρίτος και να ανέβουν στο βάθρο, να πάρουν τα μετάλλιά τους.

Το 2016 ο Ιμπραήμ τράβηξε τη προσοχή της Ολυμπιακής Επιτροπής, η οποία του ζήτησε σαν φόρο τιμής προς το άτομό του και την ιστορία του, να κρατήσει την Ολυμπιακή Δάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που θα πραγματοποιούνταν στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Με αυτό το τρόπο αντιπροσώπευσε όλους τους πρόσφυγες αθλητές που αγωνίζονται παρά τις δυσκολίες. Εκεί, σε μία σύντομη συνέντευξη που του πήραν, μίλησε για την έως τότε πορεία του, με αποτέλεσμα να κινήσει το ενδιαφέρον και να “προβληματίσει” θετικά τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (IOC) και τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή (IPC). Κεντρικοί άξονες του Ολυμπισμού θεωρούνται το πνευματικό ήθος και η ιερότητα για την ανθρώπινη ζωή. Αναγνωρίζοντας λοιπόν το “κενό” που υπήρχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για περιπτώσεις ανθρώπων όπως ο Ιμπραήμ, προσφύγων αθλητών, δημιούργησαν μία καινούργια ομάδα, με την ονομασία “Refugee”! Για πρώτη φορά στα χρονικά οι πρόσφυγες θα είχαν τη δική τους ομάδα με την οποία θα μπορούσαν να αγωνιστούν, ανεξαρτήτως από ποια χώρα κατάγονται!

Ο Ιμπραήμ έχει πλέον τη δυνατότητα να πηγαίνει σε Παγκόσμιους αγώνες, και εφόσον βγαίνει πρώτος να ανεβαίνει στο βάθρο και να παίρνει το μετάλλιό του. Στους Παγκόσμιους αγώνες. Εκείνος όμως θέλει να τιμήσει την χώρα που αγάπησε, την Ελλάδα. “Το χρωστάει στον Άγγελο” όπως λέει, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει για το καλό που του έκανε. Η επιθυμία και το όνειρό του, είναι να φέρει σπίτι τα μετάλλιά του, την Ελλάδα, τη χώρα που τον προσέτρεξε και τον βοήθησε στην ώρα της ανάγκης του, έτσι ώστε τώρα να μπορεί να στέκεται με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας αυτό που αγαπά.

     

5 πράγματα που δε γνωρίζατε για τον Ιμπραήμ

• Έχει λάβει μέρος σε 13 αγώνες εξωτερικού
• Τα τελευταία χρόνια προπονείται και στο αγώνισμα του Παρατριάθλου, όπου διακρίθηκε τον Οκτώβρη του 2023, κατακτώντας τη 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ισπανία
• Παίζει 5 χρόνια μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο στην ομάδα της ΑΕΚ
• Είναι συνιδρυτής και Πρεσβευτής Αθλητών στο Μη Κερδοσκοπικό Ίδρυμα “Athlos”, το οποίο βοηθά πρόσφυγες με αναπηρία
• Έχει “πάρει” την αγάπη του για τη κολύμβηση από το πατέρα του, ο οποίος είναι Πρωταθλητής Κολύμβησης στο Πρωτάθλημα της Ασίας και προπονητής
• Η προσωπική ιστορία του έχει διακριθεί με χρυσό μετάλλιο από την Αμερικανική Γυμναστική Ακαδημία